سیاست جغرافیایی و توسعه‌طلبی: شهرک‌سازی در اراضی اشغالی |
 |
 |
|
10 ارديبهشت 1390 |
||||
|
با اعلام فلسطین به‌عنوان سرزمین موعود و آغاز مهاجرت یهودیان به این منطقه، همواره یکی از مباحث مورد مناقشه، توسعه‌طلبی اسرائیل نسبت به اراضی فلسطینی بوده است. این کشور تا پیش از دهة هفتاد با سوء‌استفاده از فضای سنگین جنگ سرد، در سرزمین‌های عربی، وارد درگیری‌های نظامی شد و بخش‌هایی از آنها را به اشغال درآورد. با عبور از دهه هفتاد، توسعه‌طلبی اسرائیل از طریق زور و اجبار از نظر جامعة جهانی قابل پذیریش نبود. از این‌رو اسرائیل، توسعه‌طلبی را از طریق انتقال یهودیان به مناطق اشغالی 1967 و اسکان آنان در آن مناطق در قالب شهرک‌سازی ادامه داد تا بتواند بافت جمعیتی این سرزمین‌ها را به نفع یهودیان تغییر دهد. در این مقاله ضمن بیان این روند سعی شده است این مسئله در قالب «نظریه میدان متحد» استفان بار جونز تحلیل و بررسی شود و به این مسئله پرداخته می‌شود که اسرائیل در پسِ شهرک‌سازی به‌دنبال توسعه‌طلبی و الحاق سرزمین‌های اشغالی فلسطین است.  دانلود مقاله
|
